W stronę gór Anty Atlasu. 24 grudnia. Wigilia

Poranek. Tereny rolnicze wokół dużego miasta, jakim jest
Agadir

Zaczęło się od marchewki. Wozy zaprzężone do osłów i mułów
stały karnie na poboczach ulic. A na tych wozach kopce poukładanych, czerwonych
i powiązanych natką w wielkie ogony marchewek.

Stary szlak karawan, obecnie bardzo zniszczony, wąski asfalt,
prowadził kręto w głąb gór.

Jedyni towarzysze podróży to:

– Wiatr – wpadał gdzie chciał i tarmosił wszędzie. Burzył
ułożone do zimowego snu konary drzew arganowych, których było wszędzie pod
dostatkiem. Jedyni świadkowie historii, rosną tu od zawsze.

 Okryte kolcami strzegą
swych tajemnic jak rycerze w zbroi. Ale dzisiaj, jest taki jeden dzień w roku,
kiedy ich tajemnice roznosi wiatr i jak wytężysz ucho to usłyszysz…jak szepczą
a czasami skrzeczą przeraźliwie. Ich głosy wiatr niesie tam gdzie chce i czasem
odbija o skały, które w odpowiedzi raz marszczą czoło a raz gładkie lico pokazują,
to rumienią się to bladną na przemian. I możesz usłyszeć legendy o rozbójnikach
czyhających na karawany i o możnych władcach wędrujących z gwarna świtą i mędrcach
chroniących się w cieniu ich korony. O kobietach, delikatnie zrywających
orzechy z ich gałęzi, aby nadać swemu licu blask a ciału zdrowie. O miłości i
nienawiści. O krwi przelanej za wolność. 

– Słonce – o promieniach miękkich jak puch – złociło nie
tylko pola. Igrało z wiatrem na przemian. On chłodził a ono grzało.

Czmychające przed kołami samochodu wiewiórki. Dostojnie
rozkraczające się na środku drogi wielbłądy. 

Skaczące po poboczach kozy.

Cisza. Dostojna tak jakby była noc a nie dzień.

–   Ca  va ? – Wdarło się do środka samochodu znienacka
przez otwartą szybą

Roześmiany Berber pomachał mi stojąc przy małej chałupie z osłem.

Cisza. Słońce i wiatr

 Kazba wyłoniła się zza zakrętu. Tonęła w południowym świetle.
Zamknięta i niedostępna. Wysoko na wzgórzu otoczona najeżonymi kaktusami.

–   
Tak , na jedną noc . Mogę zostać? – Popatrzyłam na
młodą, bladą kobietę, otuloną szczelnie chustą.

Skinęła głowa i uchyliła masywne wrota kazby.

–  Mój maż da pani
pokój – powiedziała i pokazał drogę zatrzaskując drzwi.

Jej mąż, okuty w zimowy burnus ( wełniane odzienie górali w
Maroku) łypnął na mnie małym okiem i pokazał guza na czole. To od pracy –
wyjaśnił – przez 20 lat remontuję tą warownie. To mój dom rodzinny. Moja żona i
2 pomocników to cała nasza ekipa.

Zarośnięty, potężny chłop wyglądał jak jakiś stwór obok
smutnej bladej i pięknej kobiety.

Piękna i Bestia – nasunęło mi się skojarzenie tej pary zamkniętej
w ogromnej warowni.

Kamery zainstalowane wszędzie i jego oczy śledziły każdy mój
ruch. 

XIII wieczna warownia, totalnie opustoszała, nie było nikogo
żywego.

 Domy z kamienia zamknęły swoje historie za pięknie grawerowanymi
drzwiami, kołatki zardzewiały nieużywane, małe okienka patrzyły pustką.

Nieczynny spichlerz, który gromadził dobra rodowe, puste miejsca w stajni. Cisza
i znowu wiatr, który najwyraźniej bawił się fruwając po pustych kątach.

Piękna i Bestia jakby wycięci z innej bajki i wklejeni w tle
surowej warowni. Otoczeni kamerami, ( czego się boją) francuskimi książkami,
płytami z muzyką i kursem jogi wglądali jak zjawy nie z tego świata, nie z
surowych gór Anty Atlasu, nie z kazby przodków.